Mοιράζομαι όμορφες σκέψεις, εικόνες, ήχους, που διάβασα, είδα, αφουγκράστηκα αλλού και καταθέτω εδώ...



Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Η θάλασσα μέσα μας...


Μια υπέροχη ταινία... Ένας άνθρωπος, που δε μπορεί να αισθανθεί το σώμα του, να περπατήσει, να αγγίξει, να γευτεί τη ζωή, όπως εμείς, ταξιδεύει με την δύναμη του μυαλού και της ψυχής του.
Η σκηνή της αιώρησης του Ramon πάνω απο τα βουνά και τη θάλασσα
και η μαγεία της στιγμής που αγγίζει την αγαπημένη του, 
μου γεννούν τούτη τη σκέψη:
ΤΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΠΛΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
Μην ξεχνάτε ποτέ την ομορφιά της ψυχής σας και τη δύναμη που φυτεύει ο Θεός μέσα σας!

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Τα νεκρά φύλλα

Ω! Θα ήθελα τόσο να θυμάσαι
τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι...
Βλέπεις, δεν έχω ξεχάσει ...
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης
Και ο βόρειος άνεμος τις παρασύρει
Στην κρύα νύχτα της λήθης.
Βλέπεις, δεν έχω ξεχάσει
Το τραγούδι που μου τραγουδούσες.

Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει.
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα
Και ζούσαμε οι δυο μαζί,
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα.
Αλλά η ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούνται,
Πολύ γλυκά, χωρίς να κάνει θόρυβο...

Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης
Αλλά η αγάπη μου σιωπηλή και πιστή
Χαμογελά πάντα και ευχαριστεί τη ζωή.
Σ' αγαπούσα τόσο πολύ...
Πώς θες να σε ξεχάσω;
.......
Και το τραγούδι που τραγουδούσες,
Πάντα, πάντα θα το ακούω.... !

Jacques Prévert

Ο γλάρος


Μου το έστειλε μία γλυκιά φίλη και θέλησα να το μοιραστώ εδώ... γιατί βρίσκω μέσα του τον εαυτό μου... Να είστε όλοι θαρραλέοι σαν τον μικρό ετούτο γλάρο... :-)

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Σ'αγαπούσα, ξερά και κίτρινα...


''Τώρα κλωτσάω φύλλα. Και σε περιμένω το βράδυ. Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη, χτενίζοντας την κάπνα από τα μαλλιά σου. Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω? Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. Και σ'αγαπούσα, ξερά και κίτρινα..."

Οδυσσέας Ιωάννου ''Τα κέρματα''

Γράμματα σ'ένα νέο ποιητή

"....γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να 'ναι το δυσκολότερο απ' όσα μας έταξε η μοίρα, το πιο απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ'άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του.
Γι' αυτό κι οι νέοι -που είναι "αρχάριοι" στο κάθε τι - δεν ξέρουν ακόμα ν' αγαπούν: πρέπει να διδαχτούν τον έρωτα. Με όλο τους το είναι, με όλες τους τις δυνάμεις συμμαζεμένες γύρω στην ερημική φοβισμένη καρδιά τους, που οι χτύποι της ψηλώνουν ολοένα, πρέπει να μάθουν ν'αγαπούν. Ο καιρός όμως της μαθητείας είναι πάντα καιρός μακρόχρονου "εγκλεισμού". Έτσι είναι, για πολύν καιρό, κι ο έρωτας: μοναξιά, ολοένα και πιο έντονη και πιο βαθιά μόνωση.
Έρωτας δε θα πει ν'ανοίγεσαι ευθύς, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον Άλλον (τι θα ήταν, άλλωστε, η ένωση δύο όντων ακαθόριστων ακόμα, ατελείωτων, ανοργάνωτων;)΄είναι μια σπάνια ευκαιρία για να ωριμάσεις, ν'αποχτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου΄είναι μια υψηλή, ακράτητη αξίωση, που σε χρίζει εκλεκτό της και σε σπρώχνει προς τ' απέραντα πλάτη.
Μόνο έτσι θα πρεπει να μεταχειρίζονται οι νέοι τον έρωτά τους: σαν ένα καθήκον που τους υποχρεώνει να εργάζονται αδιάκοπα στο μέσα τους κόσμο ("ν' ακροάζονται και να σφυροκοπάνε νύχτα-μέρα"). Δεν είναι ακόμα ώριμοι για το δόσιμο του εαυτού τους, για την εγκατάλειψη και το σβήσιμό τους μέσα σ'ένα άλλο άτομο, για οποιοδήποτε τρόπο Ένωσης. (Πρέπει, πρώτα, και για πολύν πολύν καιρό, να μαζεύουν και να θησαυρίζουν ολοένα). Η Ένωση αυτή, το δόσιμο αυτό, είναι το στερνό σκαλοπάτι΄ίσως η ανθρώπινη ζωή να μη μπορέσει ακόμη να το χωρέσει."

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε

Θυμήσου σώμα-Κων.Καβάφης

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Η πόλις-Κων.Καβάφης

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Στάλες σοφίας από τον πατέρα Παϊσιο


«- Γέροντα, πως είναι η κόλαση;
- Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:
Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση. Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση».
Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα. Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν…

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να τού λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο».
Βρέθηκε τότε σε ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στην μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλον.

Κατάλαβες τώρα κι εσύ πώς μπορείς να ζεις από αυτήν την ζωή τον Παράδεισο;
Οποίος κάνει το καλό, αγάλλεται, διότι αμοίβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση.
Έχεις αγάπη, καλωσύνη; Είσαι άγγελος και, όπου πας ή σταθείς μεταφέρεις τον Παράδεισο. Έχεις πάθη, κακία; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και, όπου πας ήσταθείς, μεταφέρεις την κόλαση.
Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.»

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Οι αναμνήσεις μιας γκέισας-Αγαπημένη σκηνή

"The heart dies a slow death, shedding each hope like leaves. Until one day there are none. No hopes. Nothing remains. She paints her face to hide her face. Her eyes are deep water....The rest is shadows, the rest is secret."

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Το λιβάδι που δακρύζει- Σκηνή Αποχαιρετισμού


 Η αγαπημένη μου σκηνή αποχαιρετισμού απο την υπέροχη ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου
''Το λιβάδι που δακρύζει''. Υπέροχο συναίσθημα...

Απών ο Θεός;

Όταν ο Κύριος ζούσε την εμπειρία της απόλυτης εγκατάλειψης στον σταυρό, εκεί ήταν η κατ’ εξοχήν στιγμή της θεϊκής παρουσίας -ήταν αδύνατο να απουσιάζει ο Θεός τη στιγμή που επιτελείτο το έργο της θείας οικονομίας!

Έτσι και μ’ εμάς· η παρουσία του Θεού είναι απόλυτη και τέλεια στις δοκιμασίες και τους πειρασμούς μας, όταν η αίσθηση της εγκατάλειψής Του είναι εντονότερη. Είναι αδύνατο να απουσιάζει ο Θεός από τη σωτηρία μας! …

Τελικά,
κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε…

Νικόλαος Μεσογαίας

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Πέντε μικρά θέματα-Αναγνωστάκης

Ι
Μὲς στὴν κλειστὴ μοναξιά μου
Ἔσφιξα τὴ ζεστὴ παιδική σου ἄγνοια
Στὴν ἁγνὴ παρουσία σου καθρέφτισα τὴ χαμένη ψυχή μου.
Ἐμεῖς ἀγαπήσαμε. Ἐμεῖς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Ἐμεῖς
Μοιραστήκαμε τὸ ψωμὶ καὶ τὸν κόπο μας
Κι ἐγὼ μέσα σὲ σένα καὶ σ᾿ ὅλους.
ΙΙ
Ἴσκιοι βουβοὶ ἀραγμένοι στὴ σκάλα
Μάτια θολὰ ποὺ κράτησαν εἰκόνες θαλασσινὲς
Κύματα μὲ τὴ γλυκιὰν ἀγωνία στὴν κάτασπρη ράχη
Γυμνὸς κυλίστηκα μέσα στὴν ἄμμο μὰ δὲν ὑποτάχτηκα
Καὶ δὲν ἀγάπησα μόνον ἐσένα ποὺ τόσο μὲ κράτησες
Ὅπως ἀγάπησα τὰ ναυαγισμένα καράβια μὲ τὰ τραγικὰ ὀνόματα
Τοὺς μακρινοὺς φάρους, τὰ φῶτα ἑνὸς ἀπίθανου ὁρίζοντα
Τὶς νύχτες ποὺ γύρευα μόνος νὰ βρῶ τὸ χαμένο ἑαυτό μου
Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει
Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη.
IV
Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰ
Λησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη
Μερόνυχτα νὰ τριγυρνῶ χωρὶς νὰ σὲ βρίσκω μπροστά μου
Ὁρίζοντα λευκὲ τῆς ἀστραπὴς καὶ τοῦ ὄνειρου
Ἔνιωσα τὸ στῆθος μου νὰ σπάζει στὴ φυγή σου

Ψυχὴ τῆς ἀγάπης μου ἀλήτισσα
Λεπίδι τοῦ πόθου μου ἀδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη τῆς σκέψης μου.

V
Χαρά, Χαρά, ζεστὴ ἀγαπημένη
Τραγούδι ἀστείρευτο σὲ χείλια χιμαιρικὰ
Στὰ γυμνά μου μπράτσα τὸ εἴδωλό σου συντρίβω
Χαρὰ μακρινή, σὰν τὴ θάλασσα ἀτέλειωτη
Κουρέλι ἀκριβὸ τῆς πικρῆς ἀναζήτησης
Ἄσε νὰ φτύσω τὸ φαρμάκι τῆς ψεύτρας σου ὕπαρξης
Ἄσε νὰ ὁραματιστῶ τὶς νεκρὲς ἀναμνήσεις μου
(Ἀνελέητο κύμα τῆς νιότης μου).

Ὢ ψυχὴ τὴν ἀγωνία ἐρωτευμένη!

Το κομμάτι που λείπει

Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του... περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου.
Κάποιοι του ταίριαζαν... αλλά δε μπορούσαν να κυλίσουν.
Άλλοι μπορούσαν να κυλίσουν, αλλά δε του ταίριαζαν.
Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα.
Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από οτιδήποτε.
Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.
Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο... και το άφησε εκεί.
Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.
Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.
Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.
Ήρθαν κι άλλοι.
Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά.
Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.
Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό...
Άδικος κόπος...
Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό... αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.

Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.
Ξαφνικά...
το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει...
Και να μεγαλώνει!
"Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις"
"Ούτε κι εγώ το ήξερα" είπε το Κομμάτι-που-λείπει.
"Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει..."είπε κι έφυγε...

Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.
"Τι θέλεις από μένα?" ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.
"Τίποτα".
"Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω?"
"Τίποτα".
"Ποιος είσαι?" ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει
"Είμαι το Μεγάλο Ο" είπε το Μεγάλο Ο.
"Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ", είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει?"
"Όμως,δε μου λείπει κανένα κομμάτι" είπε το Μεγάλο Ο. "Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις..."
"Κρίμα..." είπε το Κομμάτι-που-λείπει, "ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου..."
"δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου" είπε το Μεγάλο Ο. "Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου"
"Μόνο μου? ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ?" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο. "Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα".
Και κύλησε μακριά.

Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του.
Για πολύ καιρό απλώς καθόταν...
Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία...
...Και έπειτα σωριάστηκε πάλι.
Μετά, σήκω-τράβα-πέσε...
άρχισε να προχωράει...
Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν...
Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε...
Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει...
και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται...
και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται...
και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει...
Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.

Κυλούσε!

Τρελός-Χαλίλ Γκιμπράν

Με ρώτησες πώς έγινα τρελός. Να πώς:
Μιαν αυγή, καιρό πολύ πριν γεννηθούνε άμετροι θεοί, ξύπνησα από ένα λήθαργο κι είδα πως μου είχαν κλέψει όλες τις μάσκες μου -τις εφτά μάσκες που είχα δημιουργήσει κι είχα φορέσει σ' εφτά ζωές.
΄Ετρεξα τότε ακάλυπτος στους κοσμοπλημμυρισμένους δρόμους φωνάζοντας: "Κλέφτες, κλέφτες, καταραμένοι κλέφτες!"
Πολλοί άντρες και γυναίκες με περιγέλασαν, κι άλλοι έτρεξαν φοβισμένοι στα σπίτια τους.
Σαν έφτασα στην αγορά, ένας νέος πάνω από μια στέγη φώναξε:
"Είναι τρελός!". Σήκωσα το κεφάλι για να τον δω. Τότε, για πρώτη φορά, ο ήλιος φίλησε το γυμνό πρόσωπό μου και η ψυχή μου γέμισε αγάπη για τον ήλιο, κι απ΄τη στιγμή εκείνη δεν ήθελα πια τις μάσκες μου. Και εκστασιασμένος φώναξα: " Ευλογημένοι, ευλογημένοι εκείνοι που έκλεψαν τις μάσκες μου!"
΄Ετσι έγινα τρελός.
Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά. Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δεν με καταλαβαίνουν. Γιατί αυτοί που μας καταλαβαίνουν κάτι υποδουλώνουν μέσα μας..
Αλλά, ας μην είμαι και τόσο περήφανος για τη σιγουριά μου. Κι ένας κλέφτης ακόμα, όταν είναι φυλακισμένος, είναι προφυλαγμένος από έναν άλλον κλέφτη.

"Ο Ορφέας Στον Άδη" του T. Williams

Val:Ξέρεις πως υπάρχει ένα είδος πουλιών που δεν έχουν πόδια και έτσι δεν μπορούν να σταθούν πουθενά και πρέπει να στηρίζονται σ' όλη τους τη ζωή στα φτερά τους στον ουρανό;Αλήθεια είναι. Είδα ένα κάποτε, είχε πεθάνει κι είχε πέσει στη γη κι είχε γαλάζιο χρώμα και σώμα μικρούλικο σαν το μικρό σου δαχτυλάκι, αυτή είναι η αλήθεια, είχε ένα τοσοδούλικο σαν το μικρό σου δάχτυλο και τόσο 'λαφρυ στην παλάμη του χεριού σου που δεν ζύγιζε πάνω από ένα πούπουλο, κι είχε φτερά διάπλατα ανοιγμένα, και διάφανα στο χρώμα του ουρανού και μπορούσες να δεις μεσ' από αυτά. Αυτό είναι που λένε χρωματική κάλυψη. Καμουφλάζ το λένε. Είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις αυτά τα πουλιά από τον ουρανό και γι' αυτό τα γεράκια δεν μπορούν να τ'αρπάξουν, δεν τα διακρίνουν εκεί στα γαλάζια ύψη του ουρανού, κοντά στον ήλιο!

Lady:Κι όταν έχει συννεφιά;

Val: Πετάνε τόσο ψηλά που τ'αναθεματισμένα γεράκια θα ζαλίζονταν. Κι αυτά τα μικρά πουλιά, δεν έχουν πόδια καθόλου και ζουν όλη τους τη ζωή πάνω στα φτερά τους, κοιμούνται πάνω στον άνεμο, και άκου πως κοιμούνται τη νύχτα. Ανοίγουν διάπλατα τα φτερά τους και κοιμούνται πάνω στον άνεμο, όπως τ' άλλα πουλιά διπλώνουν τα φτερά τους και κοιμούνται πάνω σ' ένα δέντρο...Κοιμούνται πάνω στον άνεμο και...ποτέ δεν ακουμπούν τη γη παρά μόνο μια φορά όταν πεθάνουν.

Lady:Θα' θελα να΄μουν ένα από αυτά τα πουλιά.

Val:Και εγώ θα'θελα να'μουν, πολλοί θα'θελαν να'ναι ένα από εκείνα τα πουλιά και ποτέ να μην είχαν φθαρεί.

Καθρέφτης-Φοίβος Δεληβοριάς


Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη

που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο,είναι όμοιος εγώ...

Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε"
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό

Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου

τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί
τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου
πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...

Ένας διάλογος από τον ‘’Μικρό Πρίγκηπα’’ με συνοδευτικά σκιτσάκια.

Είναι όπως ακριβώς και με το λουλούδι.
Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε ένα αστέρι,
είναι όμορφο τη νύχτα να κοιτάς τον ουρανό.
Όλα τα αστέρια είναι ανθισμένα.
- Βέβαια...
- θα κοιτάζεις τη νύχτα τα αστέρια.
Είναι πολύ μικρό το δικό μου για να σου δείξω που βρίσκεται. Είναι καλύτερα έτσι.
Το αστέρι μου, θα είναι για εσένα κάποιο από όλα.
Έτσι θα θέλεις να κοιτάς όλα τα αστέρια...
Θα 'ναι όλα φίλοι σου.
Θέλω να σου κάνω ένα δώρο...
Γέλασε κι άλλο.
- Α! Ανθρωπάκο πόσο αγαπώ να ακούω αυτό το γέλιο!
- Ακριβώς αυτό θα'ναι το δώρο μου ...
- Τι θέλεις να πεις?
- Τα αστέρια δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους.
Για εκείνους που ταξιδεύουν τα άστρα είναι οδηγοί.
Για άλλους δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από μικρά φώτα .
Για εκείνους που είναι σοφοί τα άστρα είναι πρόβλημα.
Όμως όλα αυτά τα άστρα εκεί πάνω μένουν σιωπηλά.
Εσύ θα έχεις τα άστρα όπως κανένας άλλος...
- Τι θέλεις να πεις? Ξαναρώτησα.
- Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα,
αφού πια θα έχω κατοικήσει εγώ σε ένα από όλα
και θα γελάω σε κάποιο από αυτά,
τότε για εσένα θα είναι
σαν να γελάνε όλα τα αστέρια.
Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε!
Και ξαναγέλασε.
- Κι όταν θα έχεις ανάγκη από παρηγοριά
(πάντοτε χρειάζεται κανείς παρηγοριά)
θα νιώθεις ευχαριστημένος που με γνώρισες.
Θα είσαι πάντοτε φίλος μου.
θα θέλεις να γελάσεις μαζί μου.
Και θα ανοίγεις κάποτε - κάποτε το παράθυρο σου,
να, έτσι για ευχαρίστηση...
Και οι φίλοι σου θα μείνουν έκπληκτοι
σαν σε βλέπουν να γελάς,
κοιτάζοντας τον ουρανό.
Τότε θα τους μιλήσεις και θα τους πεις:
"Ναι τα αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω".

Antoine De Saint-Exypery

Μίλα μου σαν την βροχή...

ΑΝΤΡΑΣ : Μίλα μου σαν τη βροχή -- κι άσε με να ακούω ..
Πάει τόσος καιρός από τότε που ισοπεδώναμε ο ένας τον άλλον ..
Μίλα μου σαν τη βροχή κι εγώ θα ξαπλώσω εδώ και θα σ'ακούω...
ΓΥΝΑΙΚΑ :Θέλω να φύγω μακριά .... Μόνη! Θα μείνω σε ένα μικρό ξενοδοχείο κοντά στην ακτή μ'ένα ψεύτικο όνομα... Το δωμάτιο θα είναι σκοτεινό και κρύο ...και παντού θα ακούγεται ο ψίθυρος της ...
ΑΝΤΡΑΣ : Της βροχής ;
ΓΥΝΑΙΚΑ :Ναι . Της βροχής... Τα παράθυρα θα είναι ψηλά με μακριά μπλέ παντζούρια..Θα είναι η εποχή της βροχής..! Η ζωή μου θα είναι σαν το δωμάτιο μου... Κρύα... και σκοτεινή ... και γεμάτη από τους ψιθύρους της...
ΑΝΤΡΑΣ :Της βροχής.....
ΓΥΝΑΙΚΑ :...Θα έχω ένα μεγάλο δωμάτιο με παντζούρια στα παράθυρά του ... Θα είναι μια εποχή μόνο βροχής, βροχής,βροχής ... δεν θα με πειράζει να ακούω μονάχα τη βροχή...Θα είμαι τόσο ήσυχη ... Δεν θα έχω πια φίλους. Ούτε καν οποιαδήποτε συνάντηση...
Και μια μέρα θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δω ότι τα μαλλιά μου έχουν αρχίσει να γίνονται γκρίζα... Θα ξαφνιαστώ λιγάκι αλλά δεν θα με πειράζει καθόλου.
Θα είμαι χαρούμενη που ο χρόνος για μένα πέρασε τόσο εύκολα....
Θα αποκοιμιέμαι με ένα βιβλίο ξεχασμένο ακόμη στα χέρια μου και έξω ... θα βρέχει ...
Θα ξυπνάω μονάχα για να ακούσω τη βροχή ... και έπειτα θα παραδίνομαι ξανά στον Μορφέα ...Θα'ναι μια βροχερή εποχή...Βροχερή.. βροχερή..Βροχερή...
Και μια μέρα...
Θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δω ότι τα μαλλιά μου έχουν γίνει λευκά... Λευκά... απόλυτα λευκά...Λευκά σαν τους αφρούς των κυμάτων..
Τα χέρια μου θα ψαύσουν όλο μου το κορμί και θα νιώσω πόσο απίστευτα ελαφριά και λεπτή έχω γίνει ... Ω θεέ μου πόσο λεπτή θα έχω γίνει ... Σχεδόν διαφανής... Ελάχιστα αληθινή πια ...
ΑΝΤΡΑΣ :Μωρό μου ... έλα πίσω στο κρεβάτι μας.
ΓΥΝΑΙΚΑ :Όλο και πιο λεπτή, όλο και πιο λεπτή, όλο και πιο λεπτή, όλο και πιο λεπτή....! Ώσπου τελικά δεν θα έχω καθόλου σώμα.. και ο άνεμος θα με σηκώσει ψηλά και μέσα στα κρύα λευκά του χέρια θα με πάρει μακριά......
ΑΝΤΡΑΣ : (πιέζει τα χείλη του στο λαιμό της)Έλα πίσω στο κρεβάτι μαζί μου !
ΓΥΝΑΙΚΑ :Θέλω να φύγω, θέλω να φύγω μακριά ...
(την ελευθερώνει κι εκείνη διασχίζει το δωμάτιο μέσα σε αναφυλλητά που δεν μπορεί να ελέγξει ... Εκείνος αφήνει έναν στεναγμό και ανοίγει το παράθυρο, το φως πίσω του τρεμοσβήνει, η βροχή όλο και δυναμώνει... τελικά εκείνη του λέει απαλά: )
Έλα στο κρεβάτι μας . Έλα πίσω στο κρεβάτι μας... Μωρό μου ...

Tennessee Williams

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Αυτός που δεν σε αφήνει να ξεραθείς...

Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Ένας αληθινός άντρας, δεν θα σε αφήσει ποτέ να ξεραθείς. Θα σε ποτίζει...πάντα...Θα σε φροντίζει σαν να είσαι το τελευταίο λουλούδι στον κόσμο. Απο αυτό θα εξαρτά όλη του την ύπαρξη.

"...Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα". Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα... Διόλου πια με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο, το ίδιο κάνει. Μόνο εκείνο το "δεν ήπιες νερό όλη μέρα". Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα: "Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο". Καταλήγω:
-Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν σ' αφήνει να ξεραθείς...
-Να μαραθείς, είπα.
-Να ξεραθείς, και έχει διαφορά. Που ένα ποτήρι με νερό φτάνει για να την κάνει...''

''Τα χρυσαφένια λέπια του κροκόδειλου''-Μαλβίνα Κάραλη