Η λησμονιά

Όλος ο έρωτας  σ'ένα κύπελλο,

πλατύ σαν τη γη,

τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια

σου έδωσα, αλλά περπάτησες

με μικρά πόδια, με βρώμικα τακούνια

στη φωτιά, σβήνοντάς τη.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Δεν σταμάτησα τον αγώνα.

Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή,

για την ειρήνη, για το ψωμί όλων,

αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου

και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου

και σε κοίταξα όπως ποτέ

ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου,

και τον άντρα που για σε απομάκρυνε

το αίμα, το σιτάρι, το νερό

ταύτισες

με το μικρό έντομο που έπεσε στο φουστάνι σου.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Μην ελπίζεις να σε παρατηρώ από απόσταση

προς τα πισω μέινε

με αυτό που άφησα σε σένα, περπάτα

με την προδομένη φωτογραφία μου,

εγώ θα συνεχίσω να περπατώ,

ανοίγοντας πλατείς δρόμους αντίθετα στη σκιά, κάνοντας

γλυκιά τη ζωή, μοιράζοντας

το αστέρι σε όποιον έρχεται.

Μείνε στο δρόμο

Για σένα έφτασε η νύχτα.

ίσως την ανατολή

θα ιδωθούμε πάλι.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Pablo Neruda