Όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό...

Ποίηση T.S. Eliot,1925(The Hollow Men) 

Μελοποιημενο απο Ωχρα Σπειροχαιτη 

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

........................... 

αυτοί που πέρασαν

με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο

μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-

σαν κούφιους ανθρώπους

σα βαλσαμωμένους

………………….. 

αυτό είναι σαν αυτό

στου θανάτου το άλλο βασίλειο

ξυπνώντας μόνοι

την ώρα που είμαστε

τρέμοντας με τρυφερότητα

χείλη που θα φιλούσαν

κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

…………………….

μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας

μεταξύ κίνησης και δράσης

πέφτει η σκιά

 μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας

πέφτει η σκιά 

η ζωή είναι πολύ μακριά 

μεταξύ πόθου και σπασμού

μεταξύ δύναμης και ύπαρξης

μεταξύ ουσίας και πτώσης

πέφτει η σκιά

γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή

γιατί η ζωή σου είναι δική σου

δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό